Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/266

 — Boś ty niczyj. Masz ojca?
 — Niema, babo.
 — Ni matki?
 — Niema. I nie pamiętam.
 — Ni brata, ni siostry?
 — Byli, lecz pomarli.
 — A dziewczyny?
 Chłopak tylko ramionami ruszył przecząco.
 — Nu, dlatego i zginiesz pierwszy.
 W tej chwili kot zgłodniały żałośnie zajęczał. Marek podskoczył z miejsca i mimowoli przeżegnał się parę razy.
 — Dziękuję wam, kowalicho, za proroctwo. Nieinaczej ja sam w sobie myślałem, alem pewności nie miał. Teraz prawdę całą wiem. Doloż moja! To pocóż mnie iść tak daleko, żeby marnie przepaść?
 — Czuj, Marko, a chciałbyś ty wrócić?
 — To i co, jakbym chciał, dola inna?
 — Ja tobie radę dam.
 — Żeby żywym ostać?
 — Aha!
 — Nu, gadajcie!
 — Kiedy to nie gadanie, ale taki sekret, co drogo kosztuje — odparła tajemniczo.
 — Ile? — badał Marek, sięgając w zanadrze.
 — Daj białego rubla.
 Chłop cofnął rękę, zaprzeczył ruchem głowy.
 — Nu, to bywaj zdrów!
 — Dam papierek! Gadaj!
 Papierek przeszedł w kościste szpony czarownicy.
 — Nuże! — naglił rekrut.
 Cyganka zniknęła na chwilę w czarnej jamie za kominem i wyniosła stamtąd garść jakiejś suszonej trawy, korzonków, wśród których bielały kosteczki drobnego ptaszka, czy nietoperza. Chłop ciekawie zajrzał w jej dłoń, zebrał czary skrzętnie w róg chustki