Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/271

 — Skąd wy tu się wzięli o tej porze? — pytała dalej wesoło, widocznie rada ze spotkania.
 — Przechodziłem mimo, taj pies opadł.
 — To dziwo! Łyska was nie poznał. Musi wy coś złego myśleli? — zagadnęła żywo, wlepiając w niego iskrzące się oczy.
 Zatrząsł się pod tym wzrokiem i pytaniem. Stał przed nią w rozpiętej i podartej świcie, z pasem w ręku, musiał wyglądać niezwyczajnie, bo powtórzyła drugi raz:
 — Co wam takiego?
 — Nic — odparł zcicha. — Pies napadł, przeląkłem się...
 — Wy psa? Toż wam wstyd!
 — I ukąsił nawet.
 — Ukąsił! Nie może być! Gdzie? Pokażcie no!
 Rzuciła kij, pochyliła się naprzód. On odwinął rękaw i pokazał ramię, rozdarte zębami. Trochę krwi sączyło się z ranki, obojętnie otarł ją dłonią.
 — Głupstwo — rzekł, ruszając ramionami.
 — Ach, Boże, całkiem okaleczył! Chodźcie do chaty, to was opatrzę! — zawołała dziewczyna.
 — Ej, czy warto? Żalu waszego szkoda. Bywajcie zdrowi. Noc głucha i taki chłód. Jeszcze was febra opadnie...
 — Oho, mnie! Jeszcze ja nigdy nie chorowała. Chodźcie żywo!
 Wzięła mu z ręki koniec pasa i pociągnęła za sobą. Przeskoczył plot i dał się prowadzić.
 — A gdzie wasz ojciec? — spytał.
 — Poszedł do dworu. Wczoraj podsłuchał, jak żyd z kowalem gadali o pańskich koniach. Nic nie mówiąc, poszedł wartować.
 — Dobry wasz ojciec dla pana.
 — Oho, tak jak trzeba. «Na sprawiedliwość patrz, a o ludzi złych nie dbaj» — powiada.
 — A jak jego te złodzieje zabiją? Dalibóg