Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/273

kości. Nie zobaczą już nikogo z tutejszych moje oczy. Pójdę, taj zginę.
 — Co wy gadacie! Czego macie ginąć?
 — Taka dola. Pierwszego mnie kula ubije. Bo ja niczyj. Od nikogo nie odchodzę, do nikogo nie mam wracać. Za to i nie wrócę.
 — Ach, Boże mój, Boże! Któż to wam mówił?
 — Ja i sam wiem. Hodowała mnie dla siebie zła dola rękami macochy. Ni ja kiedy co miał, ni ja kiedy co uweselił. Ot, sam nie wiem, poco żył i pracował. — Dla tej pierwszej kuli, żeby się w ciepłej krwi wykąpała.
 — Przestańcie, bo słuchać niemożna! Kto wam głowę zadurzył?
 — Kowalicha gadała, a ona zna.
 — Co gadała? — spytała niespokojnie.
 On oparł się o róg komina i monotonnym głosem jął opowiadać proroctwo. Ona stanęła naprzeciw niego, założyła ręce na piersi i słuchała z natężeniem. Kilka razy pobladła i zcicha westchnęła, pod koniec ogniem zapałały jej czarne oczy, a nozdrza rozdęte dyszały podnieceniem.
 — A gdzież te czary? — spytała.
 — Ot, są tutaj w łatce (szmatka).
 — Dajcie mnie!
 — Nie dam.
 — Czemu?
 — Jeszcze z nich na was złe przejdzie.
 — To co? Dajcie! Nie lękam się.
 — Nie dam! Na co one wam?
 — Ja was okurzę... Dajcie prędzej.
 Chłop cofnął się o krok. Wielkiemi oczami popatrzył na mówiącą; myślał, że się upiła. Ale ona wyciągnęła rękę i mówiła coraz gwałtowniej:
 — Dajcie, taj hody! Poco takie zawracanie głowy? Cyganka bresze, jak rudy pies. A jej skąd wiadomo, że wy niczyj? Kto jej gadał? W czyje serce