Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/275

 — Nieprawda! Ja wam odpowiem: Na wieki wieków!
 Umilkli naraz oboje, niewiadomo dlaczego. Dziewczyna cofnęła się nieco w cień i sięgnęła po kądziel, — chłop skubał końce pasa, onieśmielony.
 — Joheniu! — zagadnął nagle, podnosząc głowę.
 — Czego chcecie?
 — Jaby wam coś powiedział.
 — To gadajcie!
 — Na Jordan cztery lata będzie, jak ja was zobaczył w cerkwi.
 — No, to co?
 — I pokochał...
 Fala krwi rzuciła się im jednocześnie do twarzy i znowu, po dość długim przestanku, chłop podjął:
 — Prawią ludzie, co wy z lachów! Prawda?
 — Prawda.
 — Nu, to wy mnie nie zechcecie. Dumał ja tak i milczał... Teraz pójdę, taj zginę!
 — Durny ty! — odparła lakonicznie i dobitnie.
 Żywość jej gniewała nieśmiałość taka i niedomyślność. On zniósł to spokojnie, ale o krok postąpił jednak.
 — Joheniu!... — zagaił znowu.
 — No czego?
 — Jabym wam coś powiedział...
 — No, toż słucham.
 — Żeby wy poczekali na mnie.
 — Czego?
 — Możeby ja czego się dosłużył, porozumiał między ludźmi. Jabym wam chciał panowanie dać. Ja prosty cham, ale ja was tak miłuję, że bez was całkiem zeschnę i takby was uważał, jak obrazek święty! Jaby was na rękach całe życie nosił Strach, jak ja was miłuję!
 — A nacóż wy czekali cztery lata?
 — Śmiałości nie miałem. Za nic nie odważył się. A dzisiaj...