Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/276

 Zająknął się i urwał.
 — Cóż dzisiaj?
 — Żebyście po wodę nie wyszli, tobym już nie żył...
 — Czemu?
 — Bom już wisiał na waszym dębie.
 — Matko cudowna! — krzyknęła dziewczyna, obejmując wzrokiem jego potarganą świtę i zbrukany pas.
 Chłop najspokojniej ciągnął dalej:
 — Mówiła cyganka: zginiesz; więc myślę sobie: poco czekać tej kuli i iść tak daleko po nią? Nóg szkoda! Więc zaszedłem pod dąb, popatrzyłem w wasze okna, taj pas założyłem na gałąź. A wyście przyszli przed studnię. Myślę: popatrzę trochę; a potem myślę: straszno wam będzie trupa, chciałem dalej iść. Aż tu pies wypadł i wyście się odezwali. Tak i zapomniałem...
 Dziewczyna była biała jak kreda, oparła się o ścianę i zajęczała, załkała okropnym płaczem. Marek urwał przerażony.
 — Czego wy płaczecie? — zagadnął.
 Wówczas i jego jakiś niepojęty żal ogarnął.
 — Joheniu, zuzulo! — rzekł łagodnie. — Poczekajcie na mnie, aż wrócę...
 — A cóż ja będę robić! — odparła niewyraźnie.
 — Nie pójdziecie za nikogo?
 — Za nikogo!...
 — Ni za lacha, ni za pana?...
 — Za nikogo.
 — By i kniaź przyszedł?...
 — Nie pójdę... Tylko się wróć!
 — To i lubisz mnie, hołubko?...
 — Już cztery lata wyglądam co dnia! Panie Boże! Dziś mnie tak coś trapiło! Jakby palec boski. Czemuś ty czekał? Czemuś ty nie przyszedł?
 — Bałem się! Żebym ja wiedział!