Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/277

 — Jakiś ty głupi, Marku! Głupszego na świecie niema.
 Ale chłop wracał uparcie do jednego pytania:
 — Poczekasz na mnie sierotę? Zastanę ciebie?
 — Zastaniesz.
 — Nie dasz mnie wziąć tej pierwszej kuli?
 — Nie dam. Oczy wypłaczę, a nie dam!
 — Daj tobie, Boże, za to złotą dolę, zoreńko ty moja jasna!
 Wziął ją za ręce i pociągnął ku sobie.
 — Jabym na ciebie patrzył i patrzył ciągle!
 Na piersi jej błyszczał krzyżyk posrebrzany i drgały szklane perły pod szybkim oddechem.
 — Daj mi ten krzyżyk! — poprosił, sięgając w zanadrze i dobywając nieśmiało jaskrawą wstążkę.
 — Jam ci to kupił. Weźmiesz?... — spytał prosząco.
 — Dziękuję — odparła z uśmiechem, zdejmując krzyżyk z szyi.
 Gdy mu zawiązywała, uzuchwalił się do tego stopnia, że ją wpół objął i ogniście pocałował. Jednocześnie na dworze rozległy się szybkie kroki i wesołe gwizdanie. Łyska, śpiący pod ławą, wypadł, radośnie skomląc, a młodzi odskoczyli od siebie. We drzwiach stanął człek barczysty, żylasty, prostej postawy. Borsuczą torbę miał przez ramię, strzelbę na plecach, w ręku kij okrutny.
 — Niech będzie pochwalony! — pozdrowił i bynajmniej niezdziwiony obecnością parobka, ciągnął dalej prędkim i urywanym tonem:
 — Zachodziłem do twojej chaty. Niema, powiedzieli. Dobrześ zrobił, żeś przyszedł. A co? Wzięli? Wiedziałem, że wezmą! Na dobre tobie wyjdzie służba. Chłopczysko z ciebie poczciwe, ale nieobrotne i zahukane. Ho, ho, jak wrócisz, inny będzie rezon! Dońku, daj wieczerzę! Zmachałem się okrutnie.