Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/278

 Zdjął z siebie torbę, strzelbę, pas z blachą, otarł połą twarz i włosy i siadł za stołem.
 — A cóż, tatusiu, byli złodzieje? — zagadnęła dziewczyna, podając mu misę kapusty i bochen chleba.
 — Byli. Dostał się cygan tylnemi drzwiami od rzeki do stajni, żyd zdala czekał. Ja pod ścianą leżałem i wpuściłem go do stajni a potem wypuściłem.
 — Wypuściliście złodzieja? — dziwił się Marek.
 Strażnik zaśmiał się swobodnie.
 — Wypuściłem, a on mnie naco! Drzwi otworzył, klacz wierzchową pana prowadził na uździenicy. Ja jedną ręką za uzdę, drugą za jego czuprynę i potrząsnąłem, jak gruszą. Puścił cugle ze strachu, klacz wróciła do żłobu, a ja jego buch... w rzekę! I koniec, nie było co więcej wartować, więc poszedłem do domu.
 — Aaa! — podziwiał Marek.
 Strażnik podniósł do ust łyżkę strawy.
 — A jego nakarmiłaś? — spytał córki.
 — Nie, tatusiu. Zapomniałam...
 — O czemże myślałaś! Dawno przyszedł?
 — Niedawno, będzie godzina.
 — Aha, to niedawno? Cóżeście robili tyle czasu, że głodu nie czuli? Siadaj, Marku, i jedz.
 Parobczak posłuszny i snać tęgo głodny, nie dał sobie dwa razy zaproszenia powtarzać. Johenia też usiadła między nimi i tak we troje jedli z jednej misy, obyczajem chłopskim, milczący i skupieni. Marek, co mu się nigdy nie zdarzało, zagaił pierwszy rozmowę.
 — Jaby was poprosił o łaskę.
 — Aby ta łaska nie była z pańskiego lasu, to gadaj śmiało.
 — Naco mnie pański las! O wasze własne prosić będę. Żebyście córki nikomu nie dawali, aż ja wrócę.
 — Oh, a jak ona będzie się napierała?
 — Nie będzie, ona poczeka... Ja wam nierówny może, ale my przystali do siebie. Włókę pola mam, towaru piętnaście i klaczy parę...