Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/74

 — Milczeć, poczwaro! — huknął wreszcie Szymon, traktując go pięścią. — A wy bierzcie go na ręce i duchem do izby! Na piec go włożyć! Jeśli żyw jeszcze, to nam opowie sam. Prędzej!
 Po chwili złożono ogłuszonego na suszącym się jęczmieniu w czeladnej izbie; skupili się wszyscy wokoło niego. Szymon lał w usta wódkę, Marynka rozcierała skronie i ręce, Prakseda warzyła jakiś korzenny napój.
 Długi czas leżał jak martwy; nareszcie zaczął wyraźniej oddychać, potem westchnął i otworzył oczy. Chwilę rozglądał się błędnie, źrenice miał pełne krwi, obłęd i mrok w nich. Snać dusza wybrała się już była w daleką drogę i gwałtem ją zwrócono na ziemię.
 — Żyje! Chwała Bogu! Co tobie, chłopcze? Masz, wypij wódki! — wolał uradowany Szymon.
 — Czyście po czarę szli na dno? — zagadnęła pochylona nad nim Marynka, ogarniając go spojrzeniem.
 Spróbował się uśmiechnąć, chciał wstać, ale się tylko skrzywił boleśnie.
 — Dziękuję, gospodarzu. Nic mi nie będzie. Nie trwóżcie tylko matki.
 — No, gadajże! Cóżeś lazł w przeręblę, warjacie?
 — Bogać ja tam lazłem — zająknął się, umilkł i po chwili niepewnym głosem dodał: — Poślizgnąłem się i upadłem. Jakim cudem tu jestem?
 — Ano, to straszydło widać cię dobyło. Dał znać do zagrody wrzaskiem.
 Oczy Pawła niespokojnie szukały idjoty.
 — Jak to było, Justek? — zapytał.
 Ale idjota nie słyszał. Stał na środku izby w kożuchu, z którego płynęły strugi wody i tworzyły wokoło niego kałużę. Usta i oczy szeroko rozwarte krzywiły się zdumieniem, żałością i płaczem. Ręce po