Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/75

łokcie wnurzał w kieszenie i, przechylając się z boku na bok, przetrząsał je do dna samego.
 — Gdzieś mnie znalazł, Justek? — powtórzył Paweł.
 — Niema, zgubił! — zajęczał płaczliwie chłopak. — Była kopa i pięć! Niema, zgubił!
 — Coś zgubił? — parsknęła śmiechem Marynka.
 Nie było odpowiedzi, oprócz żałosnego łkania. Nagle przestał płakać. Na zapuchłej twarzy zadrgała radość bezmierna. Wydostał z trudem rękę z otchłani kieszeni i, zaglądając w zaciśniętą dłoń, wołać począł z wybuchem szczęścia:
 — Jest trzy! Jest trzy!
 Potem rozepchnął parobków i wcisnął się między Praksedę a komin.
 — Nie przeszkadzaj! — upominała stara. — Zdejm odzienie, osusz się. Poco ty mi ogień rozrzucasz!
 — Ja ich będę piekł dla niego — rzekł, grzebiąc w węglach.
 Stara odsunęła go na stronę, ale Szymon zakrzyczał z kąta:
 — Niech piecze, niech robi, co chce. Niech mi go nikt nie tknie i nie poniewiera. On mi chłopca uratował. I ktoby to rzekł, że w tem paskudnem ciele siedzi taka ludzka dusza? Daj mu pokój, Praksedo, a przynieś-no swój krupnik. Jakże ci, Pawle?
 — Dobrze gospodarzu. Głowa trochę boli, ale to fraszka. Będę wam sieć ciągnął pojutrze.
 Omylił się; nie dzień, ale dziesięć przemęczył się w chacie. Połów odbył się bez niego. On leżał w gorączce, pobity, siny, z szalonym bólem głowy. Po kilku dniach ledwie zwlókł się na ławę i przesiedział na niej tydzień, osłabły, znękany, osłupiały cierpieniem. Doglądała go matka, Prakseda, stary Szymon, troskliwy jak ojciec, Justyn okarmiał wjunami.