Strona:Maria Rodziewiczówna - Czarny chleb.djvu/85

wała mu odzież na zmianę, ugotowała na wieczerzę to, co lubił, i o zmroku wzięła się do szycia przy lampce, nasłuchując kroków z uliczki. Późno już było, gdy pies powitał znajomego radosnem skomleniem. Staruszka poświeciła w sień.
 — To ty, Pawle?
 — Ja, matko!
 Spojrzała na niego i cofnęła się jak przed widmem.
 Strasznie był wychudły, zgarbiony. Twarz mu sczerniała, policzki wpadły, rysując ścięgna i kości szczęk. Usta spaliła gorączka, skrzywił grymas rozpaczy, w oczach palił się złowieszczy ogień.
 — Co ci, chłopcze? — zawołała przerażona.
 — Nic, matko — odparł, próbując się uśmiechnąć.
 — Kłamiesz, choryś!
 — Nie, matko. Zmordowałem się ostatniemi czasy robotą.
 — I to nieprawda! Szymon mówił, żeś w pracy ustał, że robisz jak za napaść, aby zbyć.
 Parobczak zatrząsł się gwałtownie.
 — Ja? Ja źle służę? Jeszcze źle! Cały dzień, czy noc, ja przy robocie, na nogach. Wszystkie poty ze mnie zeszły i wszystka siła. Jak ten pies mu służę i nawet strawy nie tykam, bo mi do gardła nic nie idzie. A on jeszcze nierad! To już snać moja dola: nigdy nikomu nie dogodzić.
 — Strawy nie tykasz? Toś chory. Poco się zapierać? Co cię boli?
 — Czy ja wiem, matulu. Może i chory. Jakaś niemoc mnie opadła. Wszystko boli, niczego nie chcę, tylko by spocząć trochę! Ciężka służba u rybaka. Zdrowie mi zjadła, siły wzięła, a on nierad. Boże mój!
 Usiadł u stołu, ale wieczerzy nie tknął i podparłszy głowę rękoma, dumał, zapatrzony w płomyk lampki.