Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/104

 — Tak jest. Górny, mocny, samotny!... Stań tu — dalej topiel. Masz tu dobre szkła — patrz przez tę haliznę na te stare olszyny, z tamtej strony — dojrzysz gniazdo!
 Michaś wziął do oczu lornetkę, ale ręce mu drżały — i długo szukał.
 — Wielkie, ciemne. Widzę — wyszeptał wreszcie.
 — Teraz poczekajmy nieruchomo. Przyniosą żer dla młodych. — Przypatrz się dobrze.
 Czekali dość długo, aż się rozległ gwizd i nad kępą olszyn przeleciał ptak potężny. W locie cisnął zdobycz na gniazdo i wzbił się w błękit, że stał się punktem ciemnym.
 Czekali, zapatrzeni — nie wracał.
 — Dojrzał nas, przestraszył się — szepnął Michaś.
 — Białozor by się przestraszył. On się nikogo nie boi. Ale teraz czerwca koniec, a młode się lęgną w marcu. Już je uczy, by sobie same radziły — toć orły są nie gawrony — honor i siłę mają i młode. Rozumiesz?
 — Przecie ja też Białozor.
 — Oto chodzi, rarogu!