Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/106

 Gdy byli niedaleko już swej zatoczki, i zmierzch z łóz wypełzał, nagle obydwa drgnęli na szum i gwizd — podnieśli głowy.
 Ich ptak płynął nad wodną roztoczą — na szeroko rozwartych skrzydłach — wolno, majestatycznie.
 — Panuj! Cześć ci! — rzucił mu Michaś.
 Czółno skręciło pod ręką pana Michała, otarło się o brzeg, stanęło u celu.
 — Jesteście! Czekam tu na was! — ozwał się serdeczny głos.
 — Gabryk! — wykrzyknął Michaś.
 Szczupły, wysoki młodzik, w czarnej sutannie, przytrzymał czółno i wciągnął je na ląd.
 A potem uścisnął go pan Michał, porwali się w objęcia z bratem i obładowani, ruszyli ku domowi.
 — Ojciec czeka na was. Chce, żebyśmy przed jutrzejszem żniwem w pole poszli — na pacierze z ziemią kochaną. Zboże piękne — widziałem z drogi od miasteczka.
 — Toś dzisiaj przyjechał?
 — Onegdaj. Na całe wakacje.
 — A skrzypce masz?
 — A jakże! A ty na łucznika się kierujesz. A co się to rusza w tym worku?