Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/121

 — Nie kuś! Odprzysięgłem się od tytoniu, do chwili, gdy wygram na loterji. Ale dotąd jeszcze nie mam biletu, — i śmiejąc się poszedł.
 Jelec jednak skusił wuja Kajetana, potem obdarował ciotkę gazetami, dzieciom dał książki i przeczuciem wiedziony odnalazł Idę w ogrodzie przy pomidorach.
 Stanął przy niej i milczał, zapatrzony na jej pracowite, sprawne, spalone ręce.
 — Thais, czy my się doczekamy swego życia? — rzekł wreszcie tonem i głosem, którego nikt nie znał, ani przypuszczał u niefrasobliwego wesołka.
 — Chyba nie prędko! — odparła spokojnie. — Idziemy takiemi różnemi drogami.
 — Ty idziesz drogą — a ja łozami! — zanucił.
 — Nie fałszuj tak strasznie...
 — Ty te tutejsze dzieci pohodujesz! Jest jakiś kres i termin. Ale ja do śmierci nie pohoduję tego mrowia Nieumierszyckich.
 — Obiecałeś mi, że Łuczę utrzymasz — dla nas.
 — Obiecałem — przed ich najściem.
 — Teraz się cofasz? Żal ci ofiary?