Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/126

pomidory przywiązać. Będziesz sobie to robił w Algierze — —
 Po wieczerzy — gdy się rozchodzono — Jelec odchrząknął i zbliżył się do Białozora.
 — Wuju — my z Taidą — to jest — właściwie ja — chciałbym pomówić — z wujem.
 Białozor spojrzał na córkę. Przez myśl mu przeszedł niepokój — trwoga. Spotkali się oczami bardzo do siebie podobni i uspokoił się.
 — Ano — to chodźcie! — rzekł otwierając drzwi do swego pokoju
 Równie ubogi — pusty — tylko był w nim jedyny zabytek dawnego dostatku: staroświecki mahoniowy „kantorek“ — uratowany ze spalonego domu i na ścianie parę sztuk starego oręża wokoło ryngrafu z Matką Boską. Usiadł za stołem — oni naprzeciw niego na ławce i Jelec mówić począł — coraz nabierając śmiałości. Gdy skończył, chwilę Białozor milczał, a potem zaczęło się ciężkie, śledcze badanie:
 — Ile masz wekslowych długów?
 — Nie wiem ściśle, — przyznał się pokornie.
 — A co masz na ich pokrycie?