Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/14

 Hrabia począł szukać mapy we wnętrzu samochodu.
 — Panie hrabio! I moją torebkę proszę mi wydostać! — wołała kobieta. — Ach, dziękuję panu. Mówiłam ci dawno, mężusiu, że ten komunard szofer zrobi nam na złość rozbicie! Pewnie był pijany.
 Wtedy dopiero właściciel obejrzał się wokoło.
 — Do djabła, a toć on leży bez ruchu. Zabił się.
 — Ech! — mruknęła lekceważąco dama, wydobywając z torebki puder i przeglądając się w lusterku.
 Szofer nie był zabity — leżał zapatrzony w niebo, obojętny na wszystko.
 — Potłuczeni jesteście mocno, Sawicki? — spytał, stojąc nad nim chlebodawca.
 — Nogę mam złamaną! — odpowiedział spokojnie.
 — Co się stało?
 — Kierownica pękła!
 — A do djabła! Co teraz robić?
 — Do ludzi iść — po pomoc i szukać innego szofera. Ja mam na miesiąc szpitala.
 Hrabia rozłożył mapę na piasku i orjentował się.