Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/141

 — O duszy, wogóle mało ludzi ma pojęcie, — odparł pan Michał, — i jakoś się bez tego obchodzą.
 — Nawet łatwiej jak bez pieniędzy w kieszeni. Ale, czy to prawda, że pan Jelec wybiera się do Afryki?
 — Murzyna myśli bielić, czy małpy łapać!
 — Nie wiem: co się zdarzy. Mówił mi, że w listopadzie wyjeżdża.
 — Pewnie dla tego, że nie ma futra na zimę.
 — Jabym z nim pojechał. Tutaj mi ciasno i nudno.
 Pan Michał popatrzył nań uważnie. Pochylony nad imadłem, polerował jakiś mały tryb. Sucha jego, zorana brózdami ciężkiej doli twarz miała wyraz twardej woli i zuchwalstwa.
 — Jedź pan! — wyrwało się mimowoli jakby odkrycie. Dobry był to kompan, dla lekkomyślnika, fantasty i...
 Nie dokończył myśli — bo ją wyraził krócej i dosadniej szofer:
 — Pan Jelec zdrów, młody, sprytny, obrotny, i wesół — tylko — za honorowy.