Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/142

Z tem między ludźmi się nie przepchasz. Teraz nie pańskie a chamskie panowanie.
 — A pan się za chama uznaje?
 — Rozumie się.
 — To dlaczego pan tu wrócił i za półdarmo pracuje nad temi gratami?
 Sawicki chwilę się zawahał, namyślał:
 — Pan myśli, że przez honorność chcę się przysłużyć za dogląd i gościnę. Bzdury. Ja, panie, patrzeć nie mogę na popsutą maszynę, żeby jej do ładu nie doprowadzić. Takie mam amatorstwo do majsterki — i tyle.
 Zaśmiał się pan Michał, wyjrzał na deszcz i rzekł przerywając temat.
 — Michaś nie śmie prosić, ale radby przy panu też skorzystać! Póki słota, niechby się przyglądał i choć narzędzie podawał. Ja pójdę do Konotopu Protasewiczów.
 — Kawał drogi. Ja już i tam byłem z maszyną.
 — Co? kupili od Jelca?
 — Tatrę. Chcieli mnie zgodzić, ale mi się tam nie spodobało. A chłopaka swego niech pan przyśle. To dobre dziecko!
 — A cóż się panu nie podobało u Protasewiczów? Bogaty dwór i wesoły!