Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/147

 — Z Kieleckiego na Polesiu to wydaje się za wiele wody i błota!
 — A pan skąd wie, że ja z Kieleckiego? — Przestał kopać i spojrzał na niego osadnik.
 — Takem zgadł z twarzy i z niecierpliwości.
 — A pan co? Za posadą wędruje?
 — Nie. Ja już tu mam posadę od wieków. Mnie swoje to błoto i woda, ale nowoprzybyłemu, na początku, bywa niemiło! Już pana dzieci się oswoją i przywykną, a wnuki tak będą kochać, jak my kochamy.
 — To pan kto?
 — Polak tutejszy — starodawny.
 — Obszarnik. A skąd?
 — Z Nietroni. Też osadnik niegdyś!
 — Hale! Trochę większe były działki wtedy.
 — Królewska była ręka, a ziemi pustej nie brakło.
 — Królewskie łapy lizali, a ziemię chłopem orali.
 — Jakby pan przy tem był, tak sąd trafny. A teraz na małe działki trza małe ręce ściskać, i przed małemi suwerenami się kłaniać, i samemu orać. Skapcaniał świat.
 — A obszarników licho wzięło.