Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/148

 — Poco pan swemu stanowi urąga. Obszarników przecie zastąpili osadnicy. Przecie wam za służbę tu ziemię dali, byście tu Polskę utrzymali. Szczęść wam, Boże, w tej pracy — i daj tyle wieków trwania, ile tej szlachcie tutejszej.
 — A pan jak się nazywa?
 — Białozor, Michał. A pan?
 — Zawiślak Szczepan.
 Pan Michał sekundę pomyślał — coś sobie przypomniał.
 — Miał pan w wojsku kolegę Sawickiego Stefana?
 — Miałem. Morowy chłop był. Raześmy umkli Mochom. A pan go zna?
 — Znam.
 — Gdzie jest?
 — W Nietroni właśnie czasowo.
 — A daleko to? Dwór?
 — Dwór. Od Zachosta w bok — kilka kilometrów.
 — A to go czart zaniósł w to Polesie zatracone. Dostał osadę?
 — Nie. Toćby do dworu nie zajrzał, — zaśmiał się pan Michał, zabierając się w dalszą drogę. Osadnik popatrzył za nim, ramionami ruszył.