Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/152

 — No, pewnie. Podobno sprzedał znowu lasu za 20.000 dolarów. Ale, wie pan, podobno panna sama się oświadczyła Jelcowi.
 — Będzie weselisko! I będą używali rajdów samochodowych. Oboje to lubią.
 — Ale go dziś tam nie było. Wszyscy byli bardzo zdziwieni. Ktoś mówił, że został wezwany przez wojewodę — w jakiejś bardzo ważnej sprawie. Nie słyszał pan?
 — Oddawna u nas nie był.
 — Dziwne o nim chodzą wieści. Podobno wybiera się z Wiesztorpem do Afryki — polować na lwy.
 — Tyle lat strzelał bąki, więc się wprawił w strzelaniu — odparł pan Michał spokojnie.
 — Widzę, że jest w niełasce u was — zaśmiała się Protasewiczowa wychodząc.
 Po chwili zajechał przed dom powóz, z którego wysiadł gospodarz domu i gdy wezwano na kolację zebrało się w jadalni całe towarzystwo. Panu Michałowi wyznaczono miejsce przy kuzynce, która była ostatniem słowem mody, urody i sztuki, i która patrzała na niego jak na jakiś okaz prymitywu Polesia.
 Zaczęła się ożywiona rozmowa.