Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/153

 Protasewicz wracał z jakichś posiedzeń wojewódzkich — pełen swej powagi i wielkości stanowiska.
 — Powiem ci dobrą nowinę — zwrócił się do pana Michała. — Wyrobiłem posadę dla Nieumierszyckiego — w wydziale statystycznym. Będzie miał 400 zł, na początek.
 — Nie słyszał ojciec coś nowego o kredycie inwestycyjnym? — spytał starszy syn, Jan, który gospodarzył niby na osobnym folwarku, posagowym matki.
 — Przyznano 30 tysięcy.
 A młodszy, Józef, roześmiał się.
 — Pilno ci? Spiesz się, bo rozdrapią.
 — Tam Stublicki, mój żyrant, pilnuje.
 — A wie pan, panie Białozor, że będziecie mieli wesele w sąsiedztwie! — zaśmiała się starsza panna, Fela, równie nowoczesna jak kuzynka.
 — Nie wiem! — odparł pan Michał.
 — Wychodzi zamąż pani Bohuszowa z Moroczny.
 — Co ty prawisz, Fela! — zdziwiła się matka.
 — Słyszałam u Horniczów, napewno.
 — Za kogo?