Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/16

 — Ach, cóż to za straszny kraj! — jęczała dama. — A te komary! Jak ja będę wyglądała! A kto tam mieszka! Dzicy ludzie!
 — Zapewne jakiś zbankrutowany szlagon. Znam tę nazwę Nietroń, ale nie pamiętam właściciela.
 — Polowanie na kaczki musi tu być wspaniałe, — ozwał się mąż damy.
 — Chyba mi nie każesz towarzyszyć!
 — Nie. Znajdziemy lepsze u hrabiego!
 — Niezawodnie.
 Ścieżka zmieniła się w polną drożynę, pełną wybojów i kałuż z widocznemi śladami, że wożono świeżo nawóz. Po obu stronach były już pola uprawne, przygotowane pod kartofle.
 I oto znaleźli się w obejściu dworskiem. Podwórze otaczały drzewa dzikie i resztki płotów, połatane starym drutem kolczastym. Wprost otworu, gdzie niegdyś była brama, stały resztki spalonego domu i dalej sad. Na lewo długa, niska, słomą kryta oficyna była widocznie zamieszkała, bo kręciły się tam kury i szczekały psy.
 Zresztą nie było widać śladu człowieka i wielka cisza południowego posiłku i spo-