Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/17

czynku panowała nad tym dworem — zmącona tylko zgiełkiem gawronich lęgów w olszynie opodal.
 Skierowali się ku oficynie, a że nikt na spotkanie nie wychodził, hrabia otworzył środkowe drzwi pod gankiem z daszkiem — i znaleźli się odrazu w izbie niskiej, długiej i pomimo słońca, trochę mrocznej — gdzie przy stole obiadowało sporo osób.
 — Przepraszam państwa! — rzekł hrabia. — Rozbił się nam samochód na trakcie — jesteśmy poturbowani, bezradni w tem bezludziu i prosimy o ratunek.
 Od stołu powstał mężczyzna wysoki, szczupły, z gęstą szpakowatą czupryną.
 — Proszę, państwa! — rzekł spokojnie, bez wielkiego zapału.
 — Jestem Wiesztorp z Rydwian, a to moi towarzysze podróży, pan wicewojewoda Siecki z małżonką, — przedstawił się hrabia.
 — Białozor! — mruknął gospodarz. — Proszę — niech się państwo rozgoszczą. Pan hrabia potrzebuje opatrunku, widzę — Michale!
 Na to wezwanie wstał od stołu drugi mężczyzna, taki sam szczupły i szpakowaty,