Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/202

 Zerwał się, odział żywo — i wyszedł.
 Tabor czerniał, ludzie wyprzęgali konie.
 — Michaś!
 Chłopak się odezwał słabym głosem. Obowiązkowy zgrabiałemi rękami zdejmował z orczyków postronki.
 — Dokim, coście się tak spóźnili! — rozległ się głos Białozora.
 — Okazję (przygodę) mieli! — odparł flegmatycznie chłop, prowadząc konia do stajni.
 — Zbłądziliście?
 — Nie. Ratowali moroczańską panienkę na Cyrze. Czut’ (ledwie) wywlekli!
 Pan Michał rozprzągł Michasiowe konie, i popędził go do domu.
 — Idź żywo! Dygocesz cały! Ida ma dla ciebie gorące mleko. Nie odmroziłeś uszu, rąk, nóg?
 — Nie wiem! — odparł sennie.
 A Dokim, rozbierając konie w stajni, opowiadał świecącemu latarnią Białozorowi:
 — Sierdzisty pan będzie z panicza. Minęliśmy już Kokorycę, aż tu od Cyru słychać hukanie. Panicz powiada: ktoś się zawalił i woła ratunku. A ja mówię: pijany