Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/209

 Białozor pochylił się, obie jasne głowy do siebie przygarnął.
 — Dobrze! Nikt nie będzie wiedział — tylko Bóg.
 Przeliczył, dodał z biurka, napisał parę słów i wsunął do koperty.
 — Oddajcie Idzie. Bierzemy Morocznę w opiekę. Nie damy zginąć. Prawda?
 — Za nic, za nic! Nie damy! — powtórzyła Terka.
 Michaś w milczeniu ucałował ojca rękę.
 — Musisz, Terko, wyręczyć Idę przez czas jej nieobecności — rzekł Białozor na pożegnanie.
 — Rozumie się. Ona mi odda klucze! — z dumą odparła dziewczynka. — Jadźka też wszystkie klucze ma.
 W trzy dni potem wrócił pan Michał. Chora była uratowana i narazie powstrzymana licytacja bankowa, ale Ida musiała pozostać, chociażby dla posług przy paraliżem unieruchomionej babce.
 — Zdaje mi się jednak, że majątku nie da się uratować! — zakończył. — Kobieta zupełnie wyczerpana pod lawiną opłat i ciężarów. Takiej nędzy, upadku i pustki nie przypuszczałem, by mogła w tym kraju