Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/226

tać, ale pod sekretem — żeby Michaś nie wiedział. Dobrze?
 — Dobrze, ale już chodźmy do domu.
 — I nie powie pan nikomu, że mnie tu znalazł?
 — Żywej duszy nie powiem.
 — No, to ma pan medalik. Prawdziwy jest srebrny, z Częstochowy! Taki sam jak Idy.
 Gdy byli już w sieni — wspięła się na palce i włożyła mu na szyję łańcuszek z medalikiem, szepcąc z przejęciem:
 — Święcony jest — niech pan pamięta i pilnuje.
 — Dziękuję, dzieciątko kochane! — szepnął, całując ją w głowę i prędko wszedł do stancji „Michałów“, gdzie miał swe stałe lokum od owego samochodowego wypadku. I długo nie mógł zasnąć, ogarnięty gorzką pamięcią swego dziecka, zmarłego z nędzy i poniewierki.
 Nazajutrz całą gromadą byli w kościele, a następnego dnia był termin ich odjazdu.
 Ida znalazła chwilę, że była sama z Sawickim i podała mu małą paczkę.
 — Niech mu pan będzie bratem i starszym, doświadczonym w biedzie kolegą.