Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/228

aż niespodzianie zjawił się rzadki gość: Protasewicz.
 Białozor był nieobecny, pan Michał przy nauce dzieci, przyjęła go Ida.
 — Cóż tu u państwa słychać? — zagaił stereotypowo.
 Zaśmiała się.
 — U nas zimą nic nie słychać, bo gawroni gaj pusty.
 — Czy to prawda, że Jelec wyjechał zagranicę?
 — Tak.
 — A dokąd?
 — Nie wiem, bo dotąd nie pisał.
 — A ojciec pani wziął w administrację Morocznę i Łuczę?
 — Ojciec nam nigdy o swych sprawach nie opowiada. To u nas nie w zwyczaju. Dzieci się uczą, ja pracuję. Może pana stryj objaśni. — I zostawiła go samego na chwilę.
 Pan Michał, okazało się, też był nie do komunikowania nowin i wiadomości. Znali się z Protasewiczem od szkolnej ławy — i wcale się nim nie krępował.
 — Pytasz co się dzieje z Jelcem. Albo co? Został ci co dłużny, czy żyrowałeś mu weksel i grozi protest?