Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/26

 — Zostawię polecenie u komendanta policji, aby nim się zajęli. Przepraszam stokrotnie za ambaras, a koszta wszelkie zwrócę.
 — My nie Kasa chorych, panie wojewodo, i rachunku prowadzić i przedstawiać nie będziemy, — odparł doktór spokojnie.
 Dygnitarz spojrzał na mówiącego.
 — Pan przecie jest lekarzem.
 — Ale nie praktykuję. Odpoczywam w domu po podróży.
 — A gdzie pan doktór podróżował? — spytała pani.
 — Na dwa lata przed wojną — jako student czwartego kursu medycyny w Warszawie zostałem zesłany do Tomska. Tam skończyłem nauki i miałem zacząć zarabiać. Ale mnie moskale zabrali na służbę i tłukłem się po całej Rosji — po szpitalach. Gdy nastali bolszewicy, uciekłem i zacząłem iść do kraju; byłem dwa lata w tajgach, a potem trzy lata przedzierałem się — z przeszkodami na zachód. No — i doszedłem, ale bez papierów i trochę zmęczony podróżą.
 — Wierzę — pięć lat! — zawołał hrabia.
 — A państwo ten majątek już dawno kupili? — spytał wicewojewoda gospodarza.