Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/29

 — Nie! — odpowiedziała z dziwnym uśmiechem.
 — To państwo nie mają żadnego łącznika ze światem?
 — Owszem. Gmina, starostwo, sejmik i izba skarbowa, czasem policja.
 — Starościna bywa u państwa? To moja znajoma. Obydwie jesteśmy krakowianki.
 — Nie znamy nikogo z urzędników — towarzysko. Znamy tylko rozkazy tych władz i ojciec bywa w interesach po urzędach.
 — I tak żyjecie bez ludzi?
 — Mamy sąsiadów, spotykamy się czasami w kościele. Ale na bywanie trzeba mieć czas i konie wyjazdowe — tego u nas niema.
 — Ach, co za kraj — i życie! — westchnęła dama.
 — Biedny kraj przez Rosjan systematycznie niszczony i poniewierany! — rzucił wicewojewoda. — Sto pięćdziesiąt lat niewoli!
 — Przybyliśmy wtedy tu, ze Żmudzi i osiedli i przetrwali do zmartwychwstania Polski! — rzekł Białozor.