Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/30

 — Troje was rodzeństwa? — spytała dama Idy.
 — Czworo. Jeden brat jest w seminarjum.
 — Nauczycielskiem? Gdzie?
 — Duchownem, w Lublinie.
 — Siostrzyczka uroczo rezolutna.
 — Głupia! Jeszcze się nie nauczyła milczeć!
 — O! To taki wdzięk dziecięcy, a pani potępia — zaśmiała się dama. — Srogo pani rządzi!
 — U nas rządzi ojciec, a ja tylko pracuję — od śmierci matki.
 — A przedtem była pani pewnie w klasztorze?
 — Na pensji w Warszawie!
 — Ach, więc pani zna Warszawę!
 — Lilusiu! — zaśmiał się mąż. — Czy przypuszczasz, że obywatele tutejsi nie bywają na świecie szerokim. Przecie niektórzy mają już nawet samochody.
 — Ach — nie myślę o hrabi Wiesztorpie, który chyba nie siedzi tu stale, z wyjątkiem sezonu polowań. Tu jest zwierzęcy raj, podobno! A pan myśliwy? — zwróciła się do Białozora.