Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/38

 Słońce już wstało, umilkły słowiki, wrzał rajkotem gawroni gaj, porykując, ruszyły krowy na pastwiska.
 — Śniadanie! — zawołała Ida z głębi korytarza, łączącego kuchnię z dużą izbą, służącą za jadalnię, biuro, salon i szkołę.
 Wszyscy się stawili karnie, wiedząc, że kto się spóźni — zastanie stół sprzątnięty. Ida nie miała czasu czekać.
 Zajęli swe miejsca. Podała im duże kubki mleka, chleb czarny leżał do woli — wielki bochen, który krajał misternie dziad Kajetan.
 Teraz rozmawiali.
 — Jutro sadzenie reszty kartofli. Wczorajszy najazd zmitrężył mi dzień! — rzekł Białozor.
 — Żebyż jeszcze z tego nie było większego nieszczęścia, — westchnął dziad Kajetan.
 — Dlaczego? Bardzo europejscy ludzie! — zaprzeczyła ciotka.
 — Urzędniki! Chodzili, oglądali, pytali mnie, ile jest pszczół. Nałożą podatek!
 — Niech się wuj uspokoi. Na nasze kilkanaście pni — jest w gminie chłopskich setki. A że chłopi rządzą — pszczół nie