Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/42

 — Kończmy, Michaś, bo trzeba Idzie pomóc masło na pocztę przyszykować.
 I Michaś zcicha dalej recytował geografję.
 Znowu cichość rolnego trudu objęła dwór, aż ją zmącił i przerwał tupot wracającego na południe bydła.
 Ida wpadła do izdebki z naręczem wyprasowanej bielizny, i już znowu szła do doju, do piwnicy, do wirówki.
 Po godzinie znowu znaleźli się wszyscy przy posiłku.
 — Przyjeżdżali po szofera? Zabrali? — spytał Białozor.
 — Nie. Zostawili pod moją opieką.
 Białozor spojrzał na brata.
 — Łachman ludzki! Lepiej mu tu będzie.
 — Wygląda, jak bandyta! Narobisz sobie biedy i kłopotu! — rzekł stary.
 — Odpłaci się niewdzięcznością! — dodała ciotka.
 — Człowiek nie pies, żeby był wdzięczny! — odparł pan Michał. — Stęskniłem się za bolszewikami, postudjuję okaz polski; pewnie ma właściwości rasowe — to interesujące.