Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/45

 — Obszarniki na psy zeszły, kiedy już sami buty łatają! — ozwał się wreszcie.
 — Nadchodzi oto dzień odpłaty. Panami wnet będziecie wy! — zanucił doktór z humorem.
 — Pana trudno do złości doprowadzić.
 — A czego mam się złościć? Pięć lat wydzierałem się przez Rosję — tutaj. Napatrzyłem się, nauczyłem. Tam obszarnicy nie umieli butów łatać i źle na tem wyszli. A że i tu idzie w tym samym deseniu, ratuję się jak mogę.
 Znowu chwila milczenia, przerywana stukami młotka.
 — A żeby pan wiedział, że ja się też chamem nie urodziłem! — burknął szofer.
 — Na Węgrzech był wielki hrabia komunistą.
 — Symulant, jucha, znam takich. Pierwszą klasą jeździ na wiece. Na ostatniej stacji przebiera się za robociarza i włazi do trzeciej. Na wiecu radzi rżnąć burżujów kapitalistów, a na różne cudze nazwiska ma własne domy, wille i kapitały po bankach...
 — Ktoś na to pieniądze daje.