Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/51

 — Tam, na zachód! — machnął ręką — precz z tego mongolskiego piekła! Do swoich!
 Byłaż to jazda! A ta maszyna! Z kochanką nie miałem takiej uciechy! Cicho szła jak chmura po niebie — a jak wicher prędko. Do rana jużeśmy bezpieczni byli od pościgu. Stanęliśmy w lesie — porucznik mapę obejrzał, zorjentował się — wytknął mi drogę, Zakrzewski czerwoną szmatę na patyku umocował — ja maszynie dałem ostygnąć — narządziłem — i dalej.
 — Panie poruczniku, mam wódkę! — chwali się Zawiślak i podaje butelkę.
 — Ile tego masz?
 — Cztery!
 A porucznik trzasnął ją o ziemię.
 — Wyrzuć jeszcze dwie! Jedna nam starczy.
 — Panie poruczniku! — skamle tamten.
 Ino się porucznik obejrzał!
 Miał twarz chudą i dziką — a oczy — jakby lód na bystrej rzece, szkliste i zimne.
 Zawiślak wyrzucił dwie butelki.
 — Jutro rano będziemy u swoich. Odpocznij, Sawicki, ja poprowadzę.