Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/52

 Potrząsnąłem głową. Wziąłem największy pęd. Strzelali do nas — jakieś bandy goniły z wyciem, przejechaliśmy kilku — ale nic!
 Wieczorem znowu krótki postój — pozwolił nam porucznik wypić po łyku wódki — sam nie tknął, byliśmy jak drewno zmachani, głodni, i bez żadnego myślenia. Znowu noc w pędzie i już świtało, gdyśmy ujrzeli na drodze konnych. Porucznik spojrzał przez szkła, i rękę na kierownicy położył. Głosu nie dobył — ale czuję, że mi na rękę coś kapie. A to lód stopniał z oczu porucznika. Rozumie to pan — on płakał.
 Zwolniłem, zahamowałem, stanąłem. — Tamci doskoczyli — pięciu było — ułański patrol.
 — Coście za jedni? Skąd?
 Porucznik wstał, zasalutował i jakimś chrapliwym, zduszonym głosem krzyknął:
 — Jeszcze Polska nie zginęła! — i upadł jak martwy!
 A to był patrol korpusu Dowbora... A ja pierwszy raz byłem w kraju!
 Pan Michał wstał.
 — Spocznijcie! Morowy chłop był ten wasz porucznik. Cześć mu! Wysoko stoi!