Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/54

 Gdy szli do ogrodu, Michaś rzekł zcicha:
 — Stryjku, czego on taki zły?
 — Z Bogiem się swarzy — więc mu źle. Biedny, zbuntowany człowiek. Trzeba z nim dobrym być!
 Tej nocy, gdy wszyscy już spali, Ida jeszcze czuwała, zajęta reperowaniem bielizny. Mała lampka naftowa oświetlała jej alkierzyk ubogi i pusty jak zakonna celka. Ktoś zastukał w szybkę.
 Poznała ojca i wyszła do niego.
 Usiedli na kłodzie drzewa pod ścianą.
 — Był dziś sołtys z nakazem płatniczym, — rzekł Białozor.
 — Znowu! Toć zapłaciliśmy wszystko!...
 — Uchwalił Sejm stuprocentową podwyżkę gruntowego podatku... Wypadnie chyba sprzedać te brakowne krowy, cośmy mieli wypaść.
 — Stracimy połowę ceny! Ledwie się zaczęły poprawiać... Może lepiej młode konie?
 — Nie starczy! Zresztą, czem zastąpię braki w fornalce? Wiesz, że dwie pary zupełnie zdarte.
 — Żeby choć do jesieni zwlec. Mam sto gęsi, cztery tuczniki, sad pięknie kwitnie!