Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/55

 — Jesienią w listopadzie przychodzą drugie raty — a kary za zwłokę pożrą zarobek.
 — Możeby zaliczyli na to wartość ziemi, co wzięli na osadnictwo?
 — Protasewicz jeździł o to do ministerstwa... Siedział tydzień w Warszawie, po całych dniach deptał po urzędach — wydał czterysta złotych. Nareszcie otrzymał kwit na ośmset — ale gdy przyszedł z tem do kasy — usłyszał, że przyszedł rozkaz od ministerstwa, żeby wypłaty do czasu wstrzymać... Na te koszta pożyczył na weksel.
 — Ja myślę wciąż, na czemby jeszcze oszczędzić, ale wymyślić nie mogę.
 — Dziecko kochane, i tak pracujesz za dziesięciu. Nie mamy w czem się ograniczać, ani więcej na barki wziąć. Trzeba to bydło sprzedać!
 Zamilkli, ramionami o siebie się wsparli, i zmęczonemi głowami. Wokoło była cudna majowa noc — na wschodzie poczynało jaśnieć na zorzę.
 — Niech tatuś spocznie! Nic to! Nie damy się i przetrzymamy... Gorzej było po najściu bolszewików!
 Objęła go rękami za głowę i ucałowała.
 — Ty już wcale nie sypiasz!