Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/58

 Dzieci, poza nauką, pracowały też. Michaś na warzywniku, Terka przy drobiu, który rósł i pożerał — nigdy syty i cichy.
 Szofer zdrowiał i czytał. Przewertował książki Terki i Michasia, wnurzył się w Sienkiewicza. Że w stancji było mu duszno i gorąco — co rano „dwa Michały“ wynosili go do cienistego, lipowego szpaleru i tam dzień spędzał, przyglądając się życiu ludzi i zwierząt.
 Sporządził sobie misternie kulę — i codzień napierał się wstać.
 — Pan mnie na złość robi. Poco mnie pan zatrzymał! Jużby mnie dawno puścili ze szpitala. Albo dajcie co robić — albo się wścieknę.
 Zaczepiał o tę robotę każdego, co przechodził.
 Wreszcie kiedyś Ida przyniosła mu kłębek nici konopnych, iglicę drewnianą i deseczkę.
 — Niech pan robi żaki na ryby.
 — Jakże to się robi?
 — Przyślę panu Michasia. On nauczy.
 Michaś wytłumaczył, zaczął — i poszedł, bo nie miał czasu.