Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/61

którzy, wyzuci z mienia przez bolszewików, przybyli przed kilku laty i zostali.
 — Bo to, wie pan, — mówiła z przejęciem — to wielkie szczęście takich ludzi mieć w domu. Tatuś się ogromnie ucieszył, jak przybyli.
 — Bo co? Pomagają? — spytał.
 — Takiego domu nic złego nie spotka.
 — Kto to pannie Terce powiedział?
 — Gabryk! Nasz brat, który na przyszły rok już będzie prawdziwym księdzem! Zobaczy go pan, bo na wakacje przyjeżdża, i ślicznie gra na skrzypcach.
 — To może i Michaś księdzem będzie?
 — Michaś za dziesięć lat tatusia zastąpi, bo tatuś już będzie za stary do roboty.
 — A panna Terka — pannę Idę?
 — O tak — może i prędziej, bo Idy napiera się Antek, nasz kuzyn, co ma też samochód i sam umie nim jeździć.
 — Jakto? Napiera się?
 — A no, chce się z nią ożenić — całe życie się napiera. Aj! — moje kaczęta już wołają jeść! — i poskoczyła do swego obowiązku.
 Tak się powoli dowiadywał o sprawach tej dziwnej rodziny obszarniczej. Dziwił się, obserwował, i nieznacznie sam się zmieniał.