Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/67

 — Mnie się widzi, że tutaj wszyscy z tem się godzą, — odparł szofer.
 — A no, z domu tutaj do pszczół nie daleko.
 — A kiedy mi pan da tę łowiecką kronikę?
 — Choćby zaraz. Michaś już nawet różnego drzewa nasuszył, narzędzia różne ma, ale to wszystko schował do wakacyj, żeby nie miał roztargnienia. Za dwa tygodnie pojadą dzieci na egzamin. A potem niech się bawią przez lato.
 — A potem pójdą do gimnazjum, biedaki?
 — Nie, dopiero od czwartej klasy.
 — A dlaczego?
 — Pańskie fanaberje! — uśmiechnął się pan Michał. — Pan sam gimnazjalne czasy niemile wspomina. Im później tam pójdą — tem mniej się zarażą, biedaki — jak panu się wyrwało! Zresztą brata jeszcze nie stać, by troje kształcić.
 — Tyle majątku! — pokręcił głową. — I taki zachód, kram, deptak — jak na to patrzę! I poco, jeśli nawet bogactwa nie da!
 — Też rodzaj pańskiej fanaberji. Rozparł się taki pan szeroko i powiada: moja