Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/76

 — To pan szofer?
 — Takim gruchotem jeszczem dotąd nie jeździł.
 — Wygrałem w karty.
 — Chyba w guziki. I chce się pan zabić?
 — Nie. Dojechać do domu.
 — A to daleko?
 — Trzydzieści kilometrów.
 Szofer rozepchnął gapiów — obejrzał maszynę, narzędzia, pomyślał, uderzył ręką po samochodzie.
 — Strzyma! Za pół godziny startujem!
 I wziął się do roboty.
 Przyglądał mu się pilnie właściciel, pomagał, podawał narzędzia.
 — Zdałby się pan na pomocnika. W każdym razie kiepski frajer pana nie okpi.
 — Ba! Za tę cenę, com nato wydał — to ja powinienem każdego okpić.
 — Pan pewno pośrednik jakiejś marki.
 — Przeciwnie! Klient różnych marek!
 — O! Zwierzyna w tej kniei. Możemy ruszać — a może pan chce się przedtem wyspowiadać?
 — To może raczej zapłacić panu zgóry, na wypadek śmierci. Ile?