Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/77

 Sięgnął do kieszeni, w której miał banknoty, srebro i nikiel, zmieszane bezładnie.
 — I ja ryzykuję życie! Równe szanse. Zapłaci mi pan, jak wygram rekord. A „nakoty“ na tej drodze są?
 — Niewiele — może paręset metrów, pod samym dworem. Możemy pieszo dojść — i przyślę woły po maszynę.
 — To pan tutejszy obszarnik?
 — A pan co myślał po tej maszynie? Przecie nie starościńska, ani wojewódzka. Obszarnika fantazja i kieszeń.
 — No, to jazda. Niech pan drogę wskazuje.
 Ruszyli — minęli miasteczko. Szofer nasłuchiwał na dech maszyny, kierował wedle wskazówek.
 — Chore ma płuca, serce, wątrobę i kiszki. Do luftu, — rzekł po chwili.
 — Mam już dwie podobne w domu. Żeby jako podleczyć — i stopić na jedną lepszą.
 — Hm — może się trafić i głupi agent, albo spryciarz, co pana na hak weźmie, jak rybę. — Co to za osada? Cyganie.
 — To folwark mego wuja Białozora, zabrany na osadnictwo.
 — Kokosów tu nie mają żołnierzyki.