Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/81

 Zdziwienie wyrażały też latarnie samochodu, jak oczy wytrzeszczone na tę dziką pustkę.
 Tymczasem od wsi zbliżyło się kilkoro dzieci i gapiło się na maszynę, coraz się ośmielając.
 Szofer sięgnął do kieszeni i pokazał im garść cukierków. Zrazu cofnęli się nieufnie, potem podeszli i jeden najśmielszy przynętę wziął.
 — No, a gadać umiecie po ludzku?
 Zaczęli się naradzać i wyszturchali naprzód jednego.
 — Dzień dobry! — rzekł poprawnie. — Co panu potrzeba?
 — Przynieście mi wody.
 — A to jest w rowie, — wskazał.
 — To wy taką pijecie?
 — A cóż. Dobra, jak pić się chce.
 — Skądże ty umiesz po polsku?
 — Do szkoły chodzę.
 — A tamci?
 — Pastuchy.
 — Jak się nazywa pan z tego dworu?
 — Łuczański pan.
 — A nauczyciel jak się nazywa?
 Ruszył ramionami.