Strona:Maria Rodziewiczówna - Gniazdo białozora.djvu/90

i rohożą — złożyli pośrodku swe torby, Michaś stanął na przodzie, pan Michał przykucnął z wiosłem w końcu, i wypłynęli na jezioro. Słońce właśnie wschodziło w wielkiej ciszy wód osłoniętych zielenią krzewów.
 — Kiedy ranne wstają zorze — zaczął pan Michał.
 — Tobie ziemia, Tobie morze — stowarzyszył się chłopak.
 Pędzili łódkę jednem wiosłem — obyczajem miejscowym.
 Michaś nie dbał o kierunek, sterował pan Michał drobnemi ruchami, trzymając się wciąż prawego brzegu — mijając zatoczki. Odśpiewawszy wschód słońca, milczeli zajęci życiem wód.
 — Piąty rok, jak ze stryjem tak zaczynamy wakacje. Taki wtedy byłem głupi i mały i trochę się bałem wielkiej wody — ozwał się Michaś.
 — Zaraz będzie kres wakacyj. Może jeszcze rok, dwa — i zacznie się życie! A ono jest pan, co nie daje ni urlopu ni wakacyj —
 — To nic! Ale człowiek tutaj jest swoim panem, nie maszyną, ani niewolnikiem.