Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/10

 Zwróciła się do Konstantego z uśmiechem.
 — No, i niech nie sam wraca! — dodała.
 — Aha, z żoneczką! — rzekł obywatel z uśmiechem.
 Zapalił cygaro i po chwili namysłu spytał:
 — Państwo mają krewnych w Warszawie? Znam profesora Jamonta w gimnazjum, gdzie mój syn się kształci.
 — To z innych zapewne. Nasza rodzina z Polesia, na roli osiadła. Są tam dwie siostry zamężne, stryj i dzieci stryjowskie. A jakże na imię temu profesorowi?
 — Władysław. Młody jeszcze człowiek, ale chorowity.
 — Władysław? Patrzcie-no! Był Władek u stryja! Ale skądby się tam wziął? My z tych Jamontów, co na Polesiu!
 — Hano! Za chlebem mógł odejść, jak wielu. Znam i drugiego tegoż nazwiska. Służy w mojem sąsiedztwie, jest nadleśnym w wielkich dobrach. No, ale państwo zapewne utrzymywali choć listowny stosunek z rodziną, wiedzą o jej losach?
 — Właśnie, że nie. Dużo listów musiało poginąć, bo nie było odpowiedzi. Ostatnie lat dziesięć byliśmy bez wieści. Co rok mieliśmy jechać, ale się to zwlokło z powodu służby wojskowej Kostusia, a potem żałoby w domu. Bratowa umarła zeszłego roku. Ach, ona biedaczka miała z nim jechać i ot, na mnie to spadło. Alę przecie odnajdziemy swoich.
 — A czy znajdziemy ładne dziewczęta?
 — O, ładne, pewnie! Coś wartych, to nie wiele — mruknął nowy znajomy.
 — Eh, to jakiś mizantrop! — szepnęła panna Felicja, powracając do okna. — Wyglądajmy lepiej na kraj!
 — Wyglądałem przez czas rozmowy cioci. Widzę piaski, pokryte marną sośniną, lub pola w bardzo zaniedbanej kulturze. Wolę czytać, zanim się coś weselszego pokaże.