Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/101

 Wśród tego dom mieszkalny, naśladujący szalet szwajcarski, pstro pomalowany, stanowił śmieszny dysonans.
 Dojeżdżało się doń długą, brukowaną ulicą, a przed nim, na trawniku, pasły się pawie i błyszczała wielka kula srebrna wśród bardzo eleganckich klombów dywanowych.
 Zupełny brak drzew uderzył Kostusia.
 — Pan Tedwin ich nie znosi — objaśnił Adaś.
 — A te kominy od jakichże fabryk?
 — Nie wiem dokładnie. Bywam tu rzadko i za każdą bytnością było tam co innego. Są młyny i pytle, garbarnie, folusze, mielarnie kości, nie pamiętam wszystkiego. Mój stryj nazywa Krzyżopol Manchesterem poleskim i dowodzi, że tylko hodowla nasion jest użyteczna i praktyczna.
 — Ale jakże tu ludno i elegancko! O, wielka zmiana, znać pracę i staranie! — mówiła, rozglądając się panna Felicja.
 — A panny ładne? — zagadnął Kostuś.
 — Zaraz je zobaczysz, bardzo też eleganckie. Słyszałem, że bawi tu również pan Józef Jamont.
 — Doprawdy? Jakże jestem rada! Zobaczę kogo z Sadyb.
 Konie stanęły przed gankiem.
 Dwóch lokajów, którzy mieli herby Tedwinów nietylko na guzikach, ale jeszcze i haftowane na piersiach, wyskoczyło na przyjęcie gości.
 — Czy państwo w domu? — spytała niespokojnie panna Felicja, zdziwiona, że nikt na spotkanie nie wychodzi.
 — W domu, jaśnie pani! — odparł jeden drab.
 W przedpokoju, po dość długiej chwili dopiero, ukazała się niewiasta tuszy przeobfitej, sapiąca, zziajana i otworzyła ku przybyłej pulchne ramiona.
 — Ach, Matyldo, witaj!
 — Ach, Feluniu, co za niespodzianka!
 I panna Felicja utonęła na siostrzanem łonie.
 Potem spojrzały sobie w oczy i znowu uściski.
 — Ależ wyschłaś, kochanie!