Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/105

 — Pomyślność i dobrobyt go odmładzają.
 — Józefie, sprowadź dzieci! — rzekła pani domu.
 Gdy wyszedł, pochyliła się ku siostrze.
 — Biedny Józef! — szepnęła. — Mój mąż używa go jako agenta swoich fabryk. Wiesz, Sadyb już niema.
 — Wiem, a jednak chciałabym je zobaczyć choć zdaleka. Mój Boże, co się tu dzieje!
 — Ja nawet myśleć o tem nie chcę, szkodzi mi to na zdrowiu. Nie uwierzysz, jak muszę się szanować! Przechorowuję każde wrażenie. Ach, otóż i Wiktor! Prawda, co za śliczny chłopak!
 Młody człowiek, wchodzący do salonu, był jak wycięty z żurnala mód, sztywny, zimny, zajęty sobą.
 Nosił angielskie faworyty, miał włosy ufryzowane, ręce wypieszczone, w rysach przykry chłód i cynizm.
 Powitanie odbyło się bardzo ceremonjalnie, bez żadnej serdeczności, tylko rozkochane oczy matki nie schodziły z pięknego Wiktora.
 — Młodszego niema w domu — rzekła do siostry — pojechał do Łęczny na jarmark. Zajmuje się sportem, wielki znawca koni.
 Wiktor, obejrzawszy Kostusia od stóp do głowy, zatrzymał oczy dłużej na jego opalonej cerze, krótko ściętych włosach i rzekł:
 — Znać na kuzynie afrykańskie słońce. Czy tam macie jakie stosunki cywilizowane?
 — Żadnych na kolonji. Zresztą, ktoby je uprawiał! Prace bezustanne, a klimat przygnębia. Dla stosunków wyjeżdża się do Paryża.
 — Byłeś w Paryżu?
 — Przechodziłem tam szkoły, a potem bywałem dla rozrywki.
 Ta wiadomość usposobiła życzliwiej pięknego Wiktora.
 — Ja umiałbym bawić tylko w Anglji — rzekł, gładząc faworyty.
 — A ja równie Paryża, jak Anglji nie znoszę! — wtrącił Adaś. — Wszędzie tam czuje się