Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/108

jest w łaskach; z tamtym drugim bratem porywają się do nożów.
 — A rodzona moja siostra! — zjadliwie dodał Józef. — Naiwni plotą: ogrody, sklep, skrzętność; także bajki! Dzisiaj z kapitału trudno wyżyć; mężczyzna z głową, jak ja, ledwie się przebije.
 — Stary doktór tam dopomaga! — zaśmiał się Wiktor.
 — Przysięgnę na to! — poparł pan Józef, mrugając oczami złośliwie. — Ten bogaty, kto w środkach nie przebiera. Naprzykład Zawirski: kradnie w gorzelni.
 — To jeszcze mniejsza. W Malewiczach dwa razy ten sam las sprzedał.
 — Cha, cha, cha! I udało się?
 — Naturalnie. Żona ma stosunki.
 — Podobno Wojnicza złapano na jarmarku, kiedy robił wolty.
 — To u niego zwykły proceder!
 — Ach, mój Boże! — westchnął pan Józef, — I to magnaci! A ja, co nigdy nikogo nie ukrzywdziłem... — zakończył patetycznym ruchem.
 W jednej chwili jednak zmienił pozę i zwrócił się ku jadalni.
 — Herbatka! — rzekł z lubością.
 Potem, zwracając się do Wiktora, szepnął:
 — Daj mi, duszko, cygarko!
 Towarzystwo parami przechodziło do jadalni.
 Zastawa stołu jarzyła się od sreber i kryształów, trzech lokajów uwijało się wkoło.
 Kostuś znalazł się między dwiema kuzynkami, ale długą chwilę nie zdobył się na rozmowę, oszołomiony poprzednią powieścią Wiktora.
 Nareszcie przypomniał sobie obowiązek towarzyski i zwrócił się do jednej z sąsiadek.
 Była to starsza, zajęta ożywioną dysputą z Adamem o jakiejś zabawie sąsiedzkiej. Krytykowała wszystko i wszystkich.
 Adaś bronił delikatnie.