Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/109

 — C’était vulgaire! — powtarzała z dąsem. — Nie rozumiem, jak mogli nas zapraszać i narażać na zetknięcie z tak mieszanem towarzystwem. Była nawet aptekarzowa.
 Kostuś zwrócił się do drugiej sąsiadki.
 — Słyszę, że był tu bal niedawno. Kuzynka lubi tańce?
 Pastereczka zaśmiała się i spuściła oczki.
 — Lubię, ale to mnie męczy. Na wieczorach nie dają mi chwili odpoczynku, a mężczyźni tu tańczyć nie umieją; tacy niezgrabni! Nie mogę się z tem oswoić po Warszawie.
 — Kuzynka była na pensji w Warszawie?
 — O, nie, byłam u stryjenki. Profesorowie przychodzili do domu.
 — A egzaminy gdzie się odbywały?
 — Egzaminy? — zaśmiała się. — Czyż ja się uczyłam na guwernantkę? Brałam lekcje angielskiego, muzyki i śpiewu. W karnawale tańczyłam dużo.
 — Więc kuzynka gra i śpiewa? To bardzo cenny talent, na wsi szczególnie.
 — Tu nie grywam, fortepian bardzo stary. Jak mi papa kupi nowy, będę grała. Zresztą czasu brak.
 Tu Tedwin przerwał im rozmowę, interpelując Konstantego.
 — Po herbacie pokażę ci moje gospodarstwo. Jestem pewien, że potrafisz je ocenić i skorzystasz. Szwagierka dowodzi, że znasz się na tem.
 — Bardzo ciocia łaskawa, ale system tutejszy jest dla mnie zupełnie obcy. My jesteśmy tylko koloniści.
 — Teraz poznasz gospodarkę na wielką skalę, połączoną z przemysłem. Drugiej takiej tu nie zobaczysz.
 — Owoce muszą być wyśmienite w Algierze? — spytała pani domu, łykając ślinkę.
 — My ich uprawiamy bardzo mało, uprawiamy winnicę i warzywa; mamy też nieco daktyli.
 — Ach, winogrona i daktyle, co za delicje! Chciałabym tam być!