Strona:Maria Rodziewiczówna - Jaskółczym szlakiem.djvu/114

nowinach miejscowych, dowcipach złośliwych z nieobecnych.
 Westchnieniem pożegnał Konstanty Adasia i z bohaterstwem dał się Tedwinowi wyciągnąć na ponowny obchód cudów gospodarskich.
 Jeszcze przed obiadem pan Józef namówił go do kart. Zasiedli do baccarata tym razem i nie wstali, aż na wezwanie do jadalni. Kostuś przegrał i zapłacił.
 Pan Józef gorączkowo zgarnął pieniądze, śmiał się uszczęśliwiony i zacierał ręce.
 O swojej wczorajszej należności zupełnie zapomniał.
 — Odegrałem się! — pochwalił się, zasiadając do obiadu i przeprowadzając pożądliwemi oczami półmiski.
 Jadł za trzech, dolewał sobie sam wina, śmiał się i dowcipkował, jak człowiek najszczęśliwszy.
 Korzystając z nieobecności Adasia, wzięto na języki Różyckich.
 Za panem Erazmem i Adasiem ujął się jednak tak żywo Kostuś, że musiano swoje sarkazmy przenieść na starszego brata Szymona i na pannę.
 On był skończonym socjalistą, ateuszem, apostatą, ona awanturnicą.
 — Ejże, czy nie dostałeś od niej rekuzy? — zaśmiał się Kostuś.
 — On!? — zawołała oburzona matka.
 — Może ty dostaniesz! — odparł Wiktor pogardliwie.
 — A może. Bo mi się tak z twojej opowieści podoba, że niezawodnie zacznę konkury.
 — Winszuję gustu! Ułatwię ci wygranę, bo rywalizować nie będę!
 — Jaki on szlachetny! — szepnęła pani Matylda.
 — Finansowo to dobra partja — rzekł Tedwin. — Różycki ma szalone szczęście. Bez nauki, teorji, znajomości rzeczy, zbiera podobno fundusz. Szczęście Polikratesa.